Hej,
mam takie dziwne uczucie, że ostatnio zaczynam pisać jakieś nieposkładane posty. Kiedy popatrzyłam na recenzję Free! przeraziło mnie to, co tam zobaczyłam. Na szczęście troszkę lepiej idzie mi z opowiadaniami, więc mam dla was kolejną część.

- Dokąd?! – krzyknęłam.

- Do Polski. Nie słyszałaś?

  Odwróciłam się. Za mną stał chłopak Lucy – Eryk.

- A domyślasz się może, czyja to wina? – mówił coraz bardziej rozgniewany. – Jej najlepsza przyjaciółka miała jakiś kaprys i postanowiła uciec, bo było jej tak wygodnie! A ta dziewczyna… Nie mogła wyjść z szoku, jak jej o tym powiedziałem.  Zraniłaś nie tylko ją! Przez swoje zachowanie zraniłaś wszystkich dookoła! Lepiej by było, gdybyś zniknęła!

- Eryk, troszkę przesadzasz – Ichiro próbował coś zrobić ze swoim bratem, jednak chłopak wpadł w szał i nie dał dokończyć mojemu byłemu.

- NIKT CIĘ NIE POTRZEBUJE! PRZEZ OSTATNIE TYGODNIE WSZYSCY ZNOSILI CIĘ TYLKO DLATEGO, ŻE LUCY PROSIŁA, ŻEBY CI NIE DOKUCZAĆ! WSZYSCY CIĘ NIENAWIDZĄ! GIŃ! – Eryk wyładował całą złość na mnie. I nie dziwię mu się. Jest tak jak mówi.

Po moich policzkach zaczęły lecieć łzy.

- Masz rację. To wszystko moja wina. Lepiej by było, gdybym umarła – padłam na kolana przed chłopcami. – Błagam… Błagam wybaczcie mi. Wiem, ze proszę o zbyt wiele, jednak… Nie będę się usprawiedliwiać. Jeśli na mnie naplujecie, czy coś, zrozumiem. To co zrobiłam… Było… - próbowałam wykrztusić coś przez łzy.

- Ej, słuchajcie ludziska! – krzyknęła dziewczyna, która siedziała przy Ichiro. – Miriam błaga na kolanach o wybaczenie! Chodźcie popatrzeć!