Dzień... Dobry wieczór ^^
Musicie mi wybaczyć, ale ja w tygodniu to mam niewiele czasu na wstawianie recenzji... Dlatego będę dodawać tylko opowiadanie ;_; Ale obiecuję, postaram się zrobić kilka z nich na zapas tak, żeby było coś nowego a nie tylko to coś, co nawet w połowie nie jest ciekawe.

*Ding dong* usłyszałam przez drzwi w moim domu. Tak. W moim domu. W Polsce.

- Miriam?! – krzyknęła mama ze łzami w oczach.

- Mamciuuuuu – zawyłam, również przez łzy.

- Ludzie! Schodzić na dół! Mircia wróciła! – darła się mama.

- Nie tak głośno. Jest przecież druga w nocy, daj im pospać. – uśmiechnęłam się.

- Dziecko, jesteś tutaj. Cała i zdrowa, dla nas to jest najważniejsze.

- Mamo, kocham cię – rzuciłam się mojej rodzicielce w ramiona.

- Kochanie, ja ciebie też.

~~~

Przeciągnęłam się i usiadłam na łóżku. Zegar wskazywał 15. Popatrzyłam po pokoju. Tak, jednak wróciłam do domu. To nie był sen. Zwlekłam się na dół i usiadłam przy stole.

- Nasz śpioszek się obudził? – zapytał tata i przytulił mnie mocno.

- Ałaaaaa! Tato… Bolisz… - jęknęłam.

- Bolisz? No tak… Mówi się „Tato, to mnie boli”.

- Nie pouczaj mnie, jak mam mówić – wystawiłam język, żeby troszkę poprzekomarzać się z tata. – A tak swoją drogą… Czy nasi sąsiedzi są w domu?

- Tak, ale… - tata spoważniał. – Hmm… Jakby to ująć, oczywiście to nie twoja wina, ale… Lucy…

- CO Z NIĄ?! – wykrzyknęłam, sparaliżowana strachem.

- Ona… Wyjechała.

- Wiem, przecież za nią tu przyleciałam – opowiedziałam.

- Ona uciekła z domu, Miriam. 

P.S.

Zbliżają się walentynki i tak myślę, że oczywiście zrobimy jakiś post. Taki specjalny. Macie może jakieś prośby co do tego? Bo mi nic do głowy nie przychodzi... A na Madzię to ja nie wiem czy mogę liczyć, bo ona jest leń i powie, że ona nie wie i że to do mnie należy decyzja...