Hejka!
Dzisiaj mam początek opowiadania, które Magda mi kazała wstawić, bo się po nim poryczała (brawo dla mnie, ją to jest ciężko ruszyć). Musicie mi wybaczyć, ale głównym bohaterem będzie Koreańczyk. I nie czepiać mi się prosz imienia, bo nie wiedziałam jakie dać! Co z tego, że on w rzeczywistości jest Chińczykiem! :P Okej, to zapraszam do czytania.

- Spróbuj mnie złapać! – zawołał chłopiec.

- Chcesz zginąć? – zaśmiałaś się, powalając przyjaciela na trawę.

- Złaź ze mnie! Jesteś za ciężka! – jęknął.

- Lulu! Nie ładnie tak mówić dziewczynie. – wstałaś i odwróciłaś się do niego plecami.

Chłopczyk podążył za tobą i przyjrzał ci się. Ty, jak na zawołanie odwróciłaś się w drugą stronę i ukryłaś twarz w swoich dłoniach. Luhan złapał Cię swoją malutką łapką.

- ____, nie gniewaj się. Żartowałem… - poprosił skruszony.

- Naprawdę? – spytałaś, odwracając się do niego.

- Naprawdę. – mówiąc to mocno się do ciebie przytulił, a Ty zaśmiałaś się. – Lulu! Udusisz mnie!

- Luhan! ____! Wracajcie do domu! Zaraz będzie padać. – zawołała mama przyjaciela.

Chłopiec złapał Cię za rękę i pociągnął w stronę drzwi. Szybko dorównałaś mu kroku i razem weszliście do salonu. W kuchni ciocia – mama Luhan’a – przygotowywała obiad. Mieliście jeszcze troszkę czasu więc postanowiliście pobawić się w pokoju chłopczyka. Kiedy weszliście do małego, przytulnego pokoju, chłopiec nadal trzymając Twoją rękę, podbiegł do łóżka. Usiadłaś obok niego a Luhan sięgnął po latarkę i naciągnął na Was kołdrę.

- Co robisz? – spytałaś.

- Opowiem ci jakąś straszną historię. – uśmiechnął się.

- Lulu! Tak nie wolno! Przecież wiesz, że będę się bała! – zawołałaś.

- Ale wujek do nas ostatnio przyjechał i nauczył mnie kilku nowych! – zaproponował.

- Nie zgadzam się! Nie i koniec kropka! – zaprotestowałaś.

- A jak się do siebie przytulimy? Wtedy nie będzie strasznie. – mówiąc to wyciągnął rękę i zrobił miejsce obok siebie.

- No dobrze. – mruknęłaś i podsunęłaś się do niego.

Luhan zaczął opowiadać swoją straszną historię. W pewnym momencie stwierdziłaś, że nawet przy zgaszonym świetle i pustym domu nic by Ci się nie stało. Ta opowieść była wręcz śmieszna!

Kiedy przyjaciel zobaczył Twoją reakcję urwał i zaczął Ci się przyglądać. Potem zgasił latarkę, krzyknął „buuu!” i zaczął Cię gilgotać. Bawiliście się jeszcze tak przez chwilkę, jednak do akcji wkroczyła mama Luhana. Kazała Wam umyć ręce i lecieć do jadalni, bo za chwilę cały obiad wystygnie. Wstałaś energicznie i pobiegłaś do łazienki. Chłopiec podążył za Tobą. Zauważyłaś błysk w jego oku, kilka minut później wiedziałaś o co chodzi. Rozpoczęła się łazienkowa bitwa na pianę. Zaniepokojona hałasami ciocia otworzyła drzwi pomieszczenia i osłupiała. Popatrzyliście się na nią, Ty bąknęłaś jakieś przeprosiny i pobiegliście do kuchni zjeść posiłek.

A no tak, nie dodałam, że w formie scenariusza :P

Papa!